Las personas que caminan y utilizan de forma natural el espacio público deben tener prioridad a la hora de planificar las ciudades y el territorio y de gestionar y diseñar los lugares habitados. La movilidad urbana debe ser de base peatonal y debe ser entendida como un uso más del espacio público, no necesariamente prioritario.  Las ciudades caminables son en su conjunto espacios de elevada prioridad peatonal, donde el  caminar está, de forma efectiva, por encima del resto de los modos de transporte: bicicletas, vehículos de movilidad personal, transporte colectivo y automóvil particular.

As decisións urbanísticas deben posibilitar e fomentar a camiñabilidade, para o que deben promoverse cidades densas e compactas, que minimicen as distancias para promover a mobilidade a pé, e diversificadas, con funcións combinadas, sen zonificación por usos do chan. Deslocalizar o comercio das cidades cara ás súas periferias non é unha boa decisión para a caminabilidad urbana. Investirnun sistema de transporte público eficaz, sobre todo nas grandes cidades,é prioritario para posibilitar a limitación do acceso en vehículos. Limitar o aparcamento na rúa é prioritario para reducir a atracción de coches e o tráfico de axitación.

A seguridade viaria é unha dimensión indisociable das cidades caminables xa que o peón é o máis vulnerable dos actores urbanos; con todo débense evitar enfoques paternalistas, así como aqueles que culpabilizan ao peón, tendo sempre presente que o camiñar non é circular, senón que é un concepto moito máis amplo no que as distraccións deben estar admitidas. A seguridade viaria nas cidades camiñables caracterízase por contar cunha infraestrutura urbana adaptada aos canons da camiñabilidade, con especial atención á visibilidade nos cruces e por unha velocidade máxima xeneralizada de 30 km/ h salvo en vías excepcionais, reducíndose a 10 km/ h en zonas de prioridade peonil e contornas escolares.

Toda a cidadanía ten dereito a un medio caminable. A caminabilidad abarca a todo o espazo urbano, non só aos centros históricos, as zonas turísticas, os centros comerciais urbanos, as áreas centrais ou as zonas verdes. O interior de cada barrio concíbese como unha zona de prioridade peonil con tráfico de paso practicamente nulo. A prioridade peonil do interior dos barrios prolóngase ao longo de itinerarios peonís principais que os conectan con outros barrios da cidade de maneira continua, directa, segura,accesible e atractiva. A dimensión peonil da cidade amplíase aos percorridos interurbanos prolongando estes itinerarios peonís principais ata outros núcleos próximos.

As cidades caminables promoven a recuperación da rúa por parte da infancia: non se consideran admisibles deseños e regulacións que dificulten aos escolares de primaria o camiñar con autonomía. O deseño do espazo público debe propiciar o xogo libre. As contornas escolares son lugares prioritarios á hora de promover actuacións a favor da caminabilidad: a circulación motorizada tende a limitarse na súa contorna próxima, procurando colchóns verdes peonís ou semipeoniis ao seu ao redor, con velocidade máxima limitada 10 km/ h. Os proxectos de camiños escolares seguros trabállanse coa comunidade escolar e serven para transmitir a filosofía global da caminabilidad.